Geboren op een boerderij als jongste van vier kinderen, moest ik al vroeg wennen mezelf te redden en mijn eigen pad uit te stippelen. Verwachtingen over maatschappelijke ambities waren er voor mij niet bij het thuisfront. Ik voelde mij een vreemde eend in de bijt. Omdat het bij mij kriebelde, voelde ik al vroeg de drang mij te ontdoen van de ketenen van de familiebanden en de vrijheid op te zoeken. Ik ging door roeien en ruiten en besloot dat er een andere toekomst voor mij was weggelegd. De vrijheid vond ik in Rotterdam, waar ik studeren, de losbandigheid van het studentenleven, vriendschappen EN hard werken om in de door mij begeerde rode eend te kunnen rijden tot in den treure kon uitproberen. Het was een gouden tijd. Het belang dat ik hechtte aan mijn vaders trots, bij beide keren afstuderen had toch een teken aan de wand kunnen zijn, dat ik nog iets te doen had, maar ik sloot mijn ogen ervoor. ‘Ignorance is bliss’.

Niet meer gehinderd door beperkende overtuigingen (voorlopig dan althans), sloot ik mij aan bij een jong, dynamisch en vrolijk consultancy firma waar ik mijzelf kon bewijzen. Hard werken, mooie uitdagende klussen, expat op Curacao, een groot sociaal netwerk, tot diep in de nacht doorgaan met werken én feesten, reizen, het kon niet op… Ik werd een succesvol management consultant. Tot er een paar diepe tegenslagen kwamen, ik op wilskracht maar doorzette en ik op het randje van burn out balanceerde. Onderweg op mijn snelweg, verloor ik wat mensen, maar dat had ik later pas door wat dat betekende. Had ik mijzelf wat groter gemaakt dan ik was? Had ik mijzelf voorbij gelopen? Wat wilde ik werkelijk na mijn 30e? Die stoere uitspraak dat kinderen voor mij niet weggelegd waren, was het werkelijk waar? Was dit de relatie waarin ik gelukkig was?

Het was tijd voor wat diepgravende zelfontwikkeling en daar stortte ik mij vol overgave in. Ik had het geluk op het pad te komen van TopCoach Ralph Bakker die mij wakker schudde. Een zaadje was geplant en ik kon niet meer terug. Een ontdekkingsreis van vele jaren volgde, ik reisde de wereld over voor retraites, Mastery programs, Dialoog, Systemisch Werken, ik was als een spons. Mijn wereld veranderde ingrijpend. ‘Ondernemen is risico nemen’ gaf mijn vader mij mee, toen ik, in het jaar dat de Twin Towers instortten, op eigen benen wilde gaan staan om dit te gaan vormgeven en mijn dure leaseauto en hoge salaris in wilde leveren voor het onzekere bestaan als zelfstandige. Het is een waarheid als een koe (!) en het risico en de prijs tot op de dag van vandaag voor mij meer dan waard geweest. Er ontstond een tijd van het ontdekken van nieuwe kanten in mijzelf en in anderen om mij heen. Het verwerken van verdriet en het gaan herkennen van echte verlangens.  En ik kwam er achter dat het werken met mensen aan deze echte verlangens, zodat ieder vanuit zijn essentie leeft, mijn zingeving zou zijn.